پاسخ شبنم مددزاده به نمايندگان مجلس:از اين نوع هتل ها در اين ک شور فراوان است

به گزارش جرس، متن نوشته شبنم مددزاده ، به شرح زير است:

چند روزی است که زندان اوين و بازديد اعضای کمسيون امنيت ملی مجلس از آن، سر تيتر خبرها شده است. اوضاع، بيست و اوين، هتل گزارش شد. من خطاب به کسانی که آن روز آمدند و رفتند، می نويسم. کسانی که با ديدن آن همه سختی و مصيبت به دستاوردهايشان باليدند.

شنيدند بی آنکه مسئوليتی در برابر حرف ها حس کنند. بی آنکه بدانند و يا بخواهند که بدانند از چونان هيأتی که از پس زمان ها آمده است، انتظار شنيدن از سپيده و طلوع نيست.

انتظار شنيدن جفاهای رفته هم از کليدداران اوين نمی رود. تنها نکته حائز اهميت از همه اين تبليغات، افتادن پرده های دروغ به دست خود شان بود. اعتراف به وجود زندانيان سياسی و عقيدتی در زندان ها که تا همين چند ماه پيش، انکار می شد در جوابيه ها به قعطنامه های نقض حقوق بشر، تا کنفرانس و تا مصاحبه های مطبوعاتی.

بله، ما زندانيان سياسی و عقيدتی هستيم. شما از "سلامتی کاملی" حرف زديد که دو سوم زندانيان اينجا از آن برخوردار نيستند. چند نمونه ای هم که صحبت هايشان به ميان آمد، نتوانست غبار از چشم های شما بروبد.

بله، شما از کم سويی چشم "کبری بنازاده"، زنی 62 ساله با پنج سال محکوميت، به علت عمل جراحی اشتباه در طول بازداشتش و از کلکسيونی از بيماری های "مطهره بهرامی" با 59 سال سن و محکوميت 15 ساله که دکتر زندان اوين، استراحت مطلق را برای او تجويز کرده و هنوز دستور عکس برداری برای تشخيص و درمان بيماری هايش اجرا نشده است تا بيماری لاعلاج "زهرا منصوری"، 60 ساله. شما اين شرايط را "سلامتی کامل" تعبير کرديد.

آن روز تمام واژه ها و کلمات و صداها از جفاها و بی عدالتی هايی که بر آنها رفته بود، می گفت و شما آنها را نشنيديد. مهوش شهرياري، عضو هيات مديره جامعه بهائيان ايران که از سال 86 در زندان است، از 20 سال حکمی که برای او و ديگر يارانش صادر شده است و از دو سال و نيم شرايط سخت نگه داری در 209 وزارت اطلاعات گفت. ژيلا بنی يعقوب، روزنامه نگار که از حکم 30 سال محروميت از شغلش گفت. صحبت از 15 سال حبس برای "مريم اکبری منفرد"، مادر سه دختر هفت تا 14 ساله که وثيقه يک ميليارد تومانی او هم نتوانست فاصله بين او و فرزندانش را کم کند. يا "صديقه مردای" زنی 51 ساله که با اعمال نفوذ بازجوی دهه 60 و حضور در دادگاه، به 15 سال حبس محکوم شد. .

آری اين زنان همه در آنجا بودند، در پيش چشمان شما و شما، آنها را نديديد و رنج هايشان را نشنيديد.

شما گفتيد که هيچ زندانی سياسی و عقيدتی در رجايی شهر نداريد. اين در حالی است که هشت نفر از ما زنان زنداني، برادر، همسر يا پدر و پدر بزرگمان در ميان آن 73 نفری هستند که هم اکنون در آن زندان نگه داری می شوند. ما نمی دانيم شما چگونه آنها را انکار می کنيد.

گفتيد که اوين هتل است.

زندانيان با کمک خانواده هايشان اين حداقل امکانات را برای تداوم سلامتی شان فراهم کرده اند. با تمام اينها من می پرسم، شما چرا راضی نشديد تا فرستادگان حقوق بشر سازمان ملل را در اين هتل پذيرايی کنيد تا ما هم به عنوان ساکنان اين هتل، استقبال شايانی از مهمانانتان می کرديم و حق مهمان نوازی را به جا می آورديم.

برای کمک به افزايش اطلاعات عمومی شما اين را اضافه کنم که از اين نوع هتل ها در اين کشور فراوان است. از رجايی شهر گرفته تا کرمان و بهبهان و ايذه که درخشش ستارگانش چشمگير است. آری شما از راز عميق انسان ها بی خبريد. همچون زمستان که از راز درختان ايستاده، بدون آنکه بداند، نطفه بهار در زهدان آنها بسته شده است.

_____ http://j.mp/Please-Support-Me-by-Click-HERE

پاسخ شبنم مددزاده به نمايندگان مجلس:از اين نوع هتل ها در اين ک شور فراوان است

به گزارش جرس، متن نوشته شبنم مددزاده ، به شرح زير است:

چند روزی است که زندان اوين و بازديد اعضای کمسيون امنيت ملی مجلس از آن، سر تيتر خبرها شده است. اوضاع، بيست و اوين، هتل گزارش شد. من خطاب به کسانی که آن روز آمدند و رفتند، می نويسم. کسانی که با ديدن آن همه سختی و مصيبت به دستاوردهايشان باليدند.

شنيدند بی آنکه مسئوليتی در برابر حرف ها حس کنند. بی آنکه بدانند و يا بخواهند که بدانند از چونان هيأتی که از پس زمان ها آمده است، انتظار شنيدن از سپيده و طلوع نيست.

انتظار شنيدن جفاهای رفته هم از کليدداران اوين نمی رود. تنها نکته حائز اهميت از همه اين تبليغات، افتادن پرده های دروغ به دست خود شان بود. اعتراف به وجود زندانيان سياسی و عقيدتی در زندان ها که تا همين چند ماه پيش، انکار می شد در جوابيه ها به قعطنامه های نقض حقوق بشر، تا کنفرانس و تا مصاحبه های مطبوعاتی.

بله، ما زندانيان سياسی و عقيدتی هستيم. شما از "سلامتی کاملی" حرف زديد که دو سوم زندانيان اينجا از آن برخوردار نيستند. چند نمونه ای هم که صحبت هايشان به ميان آمد، نتوانست غبار از چشم های شما بروبد.

بله، شما از کم سويی چشم "کبری بنازاده"، زنی 62 ساله با پنج سال محکوميت، به علت عمل جراحی اشتباه در طول بازداشتش و از کلکسيونی از بيماری های "مطهره بهرامی" با 59 سال سن و محکوميت 15 ساله که دکتر زندان اوين، استراحت مطلق را برای او تجويز کرده و هنوز دستور عکس برداری برای تشخيص و درمان بيماری هايش اجرا نشده است تا بيماری لاعلاج "زهرا منصوری"، 60 ساله. شما اين شرايط را "سلامتی کامل" تعبير کرديد.

آن روز تمام واژه ها و کلمات و صداها از جفاها و بی عدالتی هايی که بر آنها رفته بود، می گفت و شما آنها را نشنيديد. مهوش شهرياري، عضو هيات مديره جامعه بهائيان ايران که از سال 86 در زندان است، از 20 سال حکمی که برای او و ديگر يارانش صادر شده است و از دو سال و نيم شرايط سخت نگه داری در 209 وزارت اطلاعات گفت. ژيلا بنی يعقوب، روزنامه نگار که از حکم 30 سال محروميت از شغلش گفت. صحبت از 15 سال حبس برای "مريم اکبری منفرد"، مادر سه دختر هفت تا 14 ساله که وثيقه يک ميليارد تومانی او هم نتوانست فاصله بين او و فرزندانش را کم کند. يا "صديقه مردای" زنی 51 ساله که با اعمال نفوذ بازجوی دهه 60 و حضور در دادگاه، به 15 سال حبس محکوم شد. .

آری اين زنان همه در آنجا بودند، در پيش چشمان شما و شما، آنها را نديديد و رنج هايشان را نشنيديد.

شما گفتيد که هيچ زندانی سياسی و عقيدتی در رجايی شهر نداريد. اين در حالی است که هشت نفر از ما زنان زنداني، برادر، همسر يا پدر و پدر بزرگمان در ميان آن 73 نفری هستند که هم اکنون در آن زندان نگه داری می شوند. ما نمی دانيم شما چگونه آنها را انکار می کنيد.

گفتيد که اوين هتل است.

زندانيان با کمک خانواده هايشان اين حداقل امکانات را برای تداوم سلامتی شان فراهم کرده اند. با تمام اينها من می پرسم، شما چرا راضی نشديد تا فرستادگان حقوق بشر سازمان ملل را در اين هتل پذيرايی کنيد تا ما هم به عنوان ساکنان اين هتل، استقبال شايانی از مهمانانتان می کرديم و حق مهمان نوازی را به جا می آورديم.

برای کمک به افزايش اطلاعات عمومی شما اين را اضافه کنم که از اين نوع هتل ها در اين کشور فراوان است. از رجايی شهر گرفته تا کرمان و بهبهان و ايذه که درخشش ستارگانش چشمگير است. آری شما از راز عميق انسان ها بی خبريد. همچون زمستان که از راز درختان ايستاده، بدون آنکه بداند، نطفه بهار در زهدان آنها بسته شده است.

_____ http://j.mp/Please-Support-Me-by-Click-HERE

رتبه ایران از نظر آزادی مطبوعات: ۱۷۴ در میان ۱۷۹ کشور

«سازمان گزارشگران بدون مرز» روز چهارشنبه ۱۱ بهمن فهرست شاخص سالانه آزادی مطبوعات در جهان برای سال ۲۰۱۳ را منتشر کرد که در آن رتبه‌های آزادی مطبوعات در ۱۷۹ کشور جهان دیده می‌شود.

در این فهرست، ایران از نظر آزادی مطبوعات در میان تعداد کشورهای یادشده در رتبه ۱۷۴ام قرار گرفته‌است. برپایه اطلاعات این جدول، تنها چهار کشور سومالی، سوریه، ترکمنستان، کره شمالی و اریتره در زمینه آزادی مطبوعات جایگاه بدتری نسبت به ایران دارند.

در گزارشی که «سازمان گزارشگران بدون مرز» به پیوست این فهرست منتشر کرده آمده‌است که ایران ازجمله ۱۰ کشور قعر این فهرست است که «کمترین احترام را برای آزادی رسانه‌ای» دارند.

این گزارش می‌افزاید که «حکومت ایران علاوه بر این، به زندانی کردن روزنامه‌نگاران و وب‌نویسان بسنده نکرده و حتی اقدام به آزار بستگان روزنامه‌نگاران می‌کند که این شامل بستگان روزنامه‌نگاران خارج از کشور نیز می‌شود.»

در صدر فهرست و در بالاترین رتبه آزادی مطبوعات، کشور فنلاند قرار دارد و پس از آن به ترتیب هلند، نروژ، و لوکزامبورگ جای گرفته‌اند.

در این فهرست آلمان در رتبه ۱۷، کانادا ۲۰، بریتانیا ۲۹، و ایالات متحده آمریکا در رتبه سی و دوم قرار دارد.

در سطحی پایین‌تر، اسرائیل در رتبه ۱۱۲، افغانستان ۱۲۸، ترکیه ۱۵۴، و جمهوری آذربایجان در جایگاه ۱۵۶ام جای گرفته‌اند.

دو مورد از بزرگ‌ترین جهش‌ها در بهبود وضعیت آزادی مطبوعات نسبت سال گذشته مربوط به میانمار با ۱۸ رتبه صعود و افغانستان با ۲۲ رتبه صعود است.

در این گزارش آمده است که اصلاحات انجام شده در برمه (میانمار) و این حقیقت که در سال جاری افغانستان هیچ روزنامه‌نگار زندانی ندارد دلایل این بهبود رتبه هستند.

در بخش دیگر این گزارش آمده‌است که ترکیه بار دیگر تنزل رتبه داشته‌است (۶ رتبه در سال جاری) و این کشور در حال حاضر «بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران است، به‌ویژه آن دسته از روزنامه‌نگاران که نظراتی انتقادی نسبت به برخورد مقامات با مسئله کردها داشته‌اند.»

ایران سال گذشته در فهرست آزادی مطبوعاتی سازمان گزارشگران بدون مرز که مربوط به سال ۲۰۱۱ و آغاز ۲۰۱۲ بود در میان ۱۷۹ کشور جهان در رتبه ۱۷۵ام قرار داشت.

در گزارش همراه فهرست سال پیش آمده‌بود: «در ایران که در رتبه ۱۷۵ام قرار دارد، سال‌هاست که تعقیب و تحقیر روزنامه‌نگاران جزئی از فرهنگ رسمی سیاسی شده است. رژیم در این کشور از طریق آزار و اذیت رسانه‌ها زنده است.»

_____ http://j.mp/Please-Support-Me-by-Click-HERE

پاسخ شبنم مددزاده به نمايندگان مجلس:از اين نوع هتل ها در اين ک شور فراوان است

به گزارش جرس، متن نوشته شبنم مددزاده ، به شرح زير است:

چند روزی است که زندان اوين و بازديد اعضای کمسيون امنيت ملی مجلس از آن، سر تيتر خبرها شده است. اوضاع، بيست و اوين، هتل گزارش شد. من خطاب به کسانی که آن روز آمدند و رفتند، می نويسم. کسانی که با ديدن آن همه سختی و مصيبت به دستاوردهايشان باليدند.

شنيدند بی آنکه مسئوليتی در برابر حرف ها حس کنند. بی آنکه بدانند و يا بخواهند که بدانند از چونان هيأتی که از پس زمان ها آمده است، انتظار شنيدن از سپيده و طلوع نيست.

انتظار شنيدن جفاهای رفته هم از کليدداران اوين نمی رود. تنها نکته حائز اهميت از همه اين تبليغات، افتادن پرده های دروغ به دست خود شان بود. اعتراف به وجود زندانيان سياسی و عقيدتی در زندان ها که تا همين چند ماه پيش، انکار می شد در جوابيه ها به قعطنامه های نقض حقوق بشر، تا کنفرانس و تا مصاحبه های مطبوعاتی.

بله، ما زندانيان سياسی و عقيدتی هستيم. شما از "سلامتی کاملی" حرف زديد که دو سوم زندانيان اينجا از آن برخوردار نيستند. چند نمونه ای هم که صحبت هايشان به ميان آمد، نتوانست غبار از چشم های شما بروبد.

بله، شما از کم سويی چشم "کبری بنازاده"، زنی 62 ساله با پنج سال محکوميت، به علت عمل جراحی اشتباه در طول بازداشتش و از کلکسيونی از بيماری های "مطهره بهرامی" با 59 سال سن و محکوميت 15 ساله که دکتر زندان اوين، استراحت مطلق را برای او تجويز کرده و هنوز دستور عکس برداری برای تشخيص و درمان بيماری هايش اجرا نشده است تا بيماری لاعلاج "زهرا منصوری"، 60 ساله. شما اين شرايط را "سلامتی کامل" تعبير کرديد.

آن روز تمام واژه ها و کلمات و صداها از جفاها و بی عدالتی هايی که بر آنها رفته بود، می گفت و شما آنها را نشنيديد. مهوش شهرياري، عضو هيات مديره جامعه بهائيان ايران که از سال 86 در زندان است، از 20 سال حکمی که برای او و ديگر يارانش صادر شده است و از دو سال و نيم شرايط سخت نگه داری در 209 وزارت اطلاعات گفت. ژيلا بنی يعقوب، روزنامه نگار که از حکم 30 سال محروميت از شغلش گفت. صحبت از 15 سال حبس برای "مريم اکبری منفرد"، مادر سه دختر هفت تا 14 ساله که وثيقه يک ميليارد تومانی او هم نتوانست فاصله بين او و فرزندانش را کم کند. يا "صديقه مردای" زنی 51 ساله که با اعمال نفوذ بازجوی دهه 60 و حضور در دادگاه، به 15 سال حبس محکوم شد. .

آری اين زنان همه در آنجا بودند، در پيش چشمان شما و شما، آنها را نديديد و رنج هايشان را نشنيديد.

شما گفتيد که هيچ زندانی سياسی و عقيدتی در رجايی شهر نداريد. اين در حالی است که هشت نفر از ما زنان زنداني، برادر، همسر يا پدر و پدر بزرگمان در ميان آن 73 نفری هستند که هم اکنون در آن زندان نگه داری می شوند. ما نمی دانيم شما چگونه آنها را انکار می کنيد.

گفتيد که اوين هتل است.

زندانيان با کمک خانواده هايشان اين حداقل امکانات را برای تداوم سلامتی شان فراهم کرده اند. با تمام اينها من می پرسم، شما چرا راضی نشديد تا فرستادگان حقوق بشر سازمان ملل را در اين هتل پذيرايی کنيد تا ما هم به عنوان ساکنان اين هتل، استقبال شايانی از مهمانانتان می کرديم و حق مهمان نوازی را به جا می آورديم.

برای کمک به افزايش اطلاعات عمومی شما اين را اضافه کنم که از اين نوع هتل ها در اين کشور فراوان است. از رجايی شهر گرفته تا کرمان و بهبهان و ايذه که درخشش ستارگانش چشمگير است. آری شما از راز عميق انسان ها بی خبريد. همچون زمستان که از راز درختان ايستاده، بدون آنکه بداند، نطفه بهار در زهدان آنها بسته شده است.

رتبه ایران از نظر آزادی مطبوعات: ۱۷۴ در میان ۱۷۹ کشور

«سازمان گزارشگران بدون مرز» روز چهارشنبه ۱۱ بهمن فهرست شاخص سالانه آزادی مطبوعات در جهان برای سال ۲۰۱۳ را منتشر کرد که در آن رتبه‌های آزادی مطبوعات در ۱۷۹ کشور جهان دیده می‌شود.

در این فهرست، ایران از نظر آزادی مطبوعات در میان تعداد کشورهای یادشده در رتبه ۱۷۴ام قرار گرفته‌است. برپایه اطلاعات این جدول، تنها چهار کشور سومالی، سوریه، ترکمنستان، کره شمالی و اریتره در زمینه آزادی مطبوعات جایگاه بدتری نسبت به ایران دارند.

در گزارشی که «سازمان گزارشگران بدون مرز» به پیوست این فهرست منتشر کرده آمده‌است که ایران ازجمله ۱۰ کشور قعر این فهرست است که «کمترین احترام را برای آزادی رسانه‌ای» دارند.

این گزارش می‌افزاید که «حکومت ایران علاوه بر این، به زندانی کردن روزنامه‌نگاران و وب‌نویسان بسنده نکرده و حتی اقدام به آزار بستگان روزنامه‌نگاران می‌کند که این شامل بستگان روزنامه‌نگاران خارج از کشور نیز می‌شود.»

در صدر فهرست و در بالاترین رتبه آزادی مطبوعات، کشور فنلاند قرار دارد و پس از آن به ترتیب هلند، نروژ، و لوکزامبورگ جای گرفته‌اند.

در این فهرست آلمان در رتبه ۱۷، کانادا ۲۰، بریتانیا ۲۹، و ایالات متحده آمریکا در رتبه سی و دوم قرار دارد.

در سطحی پایین‌تر، اسرائیل در رتبه ۱۱۲، افغانستان ۱۲۸، ترکیه ۱۵۴، و جمهوری آذربایجان در جایگاه ۱۵۶ام جای گرفته‌اند.

دو مورد از بزرگ‌ترین جهش‌ها در بهبود وضعیت آزادی مطبوعات نسبت سال گذشته مربوط به میانمار با ۱۸ رتبه صعود و افغانستان با ۲۲ رتبه صعود است.

در این گزارش آمده است که اصلاحات انجام شده در برمه (میانمار) و این حقیقت که در سال جاری افغانستان هیچ روزنامه‌نگار زندانی ندارد دلایل این بهبود رتبه هستند.

در بخش دیگر این گزارش آمده‌است که ترکیه بار دیگر تنزل رتبه داشته‌است (۶ رتبه در سال جاری) و این کشور در حال حاضر «بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران است، به‌ویژه آن دسته از روزنامه‌نگاران که نظراتی انتقادی نسبت به برخورد مقامات با مسئله کردها داشته‌اند.»

ایران سال گذشته در فهرست آزادی مطبوعاتی سازمان گزارشگران بدون مرز که مربوط به سال ۲۰۱۱ و آغاز ۲۰۱۲ بود در میان ۱۷۹ کشور جهان در رتبه ۱۷۵ام قرار داشت.

در گزارش همراه فهرست سال پیش آمده‌بود: «در ایران که در رتبه ۱۷۵ام قرار دارد، سال‌هاست که تعقیب و تحقیر روزنامه‌نگاران جزئی از فرهنگ رسمی سیاسی شده است. رژیم در این کشور از طریق آزار و اذیت رسانه‌ها زنده است.»

شب داستان خوانی عباس معروفی

// آقای عباس معروفی، نویسنده پرآوازه ایرانی، دعوت ما را پذیرفت و ۷ فوریه در دانشگاه جورج واشینگتن با پارسی زبانان واشینگتن دی سی به داستان خوانی می نشیند. آدرس: دانشگاه جورج واشنگتن . ساختمان ماروین سنتر . زمان : پنج شنبه ،۷ فوریه ، ساعت ۸ تا ۱۱ شب . The Marvin Center, 800, 21th Street, NW, Washington, Room# 311

Brief von Faeseh Rafsandjani an Ali Laridjani, den Leiter des iranischen Parlaments

Anfang Januar 2013 hat eine Delegation von Abgeordneten des iranischen Parlaments das Evingefängnis in Teheran besucht. Das geschah auf Veranlassung einer Gruppe inhaftierter Frauen, die im Sommer 2012 einen entsprechenden Antrag auf Besuch einer Delegation gestellt hatten. Nachdem die Abgeordneten das Gefängnis verlassen hatten, behaupteten sie in einem Interview mit den Medien und einem Vortrag vor dem Parlament, dass sie nichts zu beanstanden gehabt hätten. Die Frauen hätten sich nicht beschwert über schlechte Behandlung, das Essen sei sehr gut; im Gegenteil, eigentlich sei Evin wie ein Hotel.

Faeseh Rafsandjani, die auch im Evingefängnis einsitzt und die Tochter ist von Ayatollah Rafsandjani, dem ehemaligen iranischen Präsidenten, hat einen öffentlichen Brief an Ali Laridjani, den Leiter des Parlaments geschrieben und gesagt: „ Alles, was die Parlamentarier berichtet haben, ist gelogen . Die Delegation hat in den Medien und im Parlament nichts über die Probleme gesagt, die wir Frauen im Gefängnis haben. Zum Beispiel haben wir uns darüber beschwert, dass überall im Gefängnis Kameras angebracht sind, um uns zu kontrollieren – in den Zellen, den Fluren, im Hof – überall. Was uns aber besonders empört ist die Tatsache, dass sogar im Bad Kameras angebracht sind und damit unsere Intimsphäre grob verletzt wird, was uns alle hoch empört. Das wurde mit keinem Wort erwähnt. Die Delegierten haben das Essen gelobt. Wahrheit ist, dass wir in der Frauenabteilung das Essen nicht aus der Gefängnisküche bekommen, sondern wir kochen es selber“.

Bookmark speichern oder einem Freund mailen

_____ http://j.mp/Please-Support-Me-by-Click-HERE