اکثر اصلاح طلبان معمولا عادت دارند به دینداری‌شان بنازند و در برابر اپوزیسیون غیردینی که حکومت دینی را رد می کند، ادعا دارند آنها هستند که جامعه ی دیندار ایران را خوب درک می کنند و مدل خودشان را مدل واقع مدار در جامعه ی ایران می دانند. به روایت‌های تروتازه تر و شیک تر از اسلام هم متوسل می شوند تا فرق خودشان با محافظه کاران دینی را نشان دهند.
ولی اینها همه حرف است و نشانی از صداقت در آن نیست. آنها کافی ست رفتار سیاسی خودشان را با آدمی مثل حسین بن علی بسنجند. حسین بن علی با یزید بیعت نکرد. یزید برای مشروعیت حکومتش نیاز به بیعت امثال وی داشت. وی نیز برای فرار از بیعت با حاکم نامشروع (به زعم خودش)، دیار خودش را ترک کرد. به مکه رفت. آنجا هم تحت فشار گذاشتنش. از آنجا هم رفت. کوفیان نامه نوشتند. به سمت آنجا رفت. آنها زیر حرفشان زدند. باز هم خواست به جای دیگر برود تا نه با سپاهیان حاکم روبه رو شود و نه بیعت کند. او را در دوراهی عزت و ذلت گذاشتند و اینجا بود که گفت هیهات منا الذله!
حسین بن علی در رفتار سیاسی‌اش اصولی داشت. درست یا نادرست. اما روی اصولش ایستاد. تا حد امکان می خواست هزینه ندهد اما وقتی او را مجبور کردند از اصولش دست بکشد یا جان خودش و خانواده‌اش را بدهد دومی را انتخاب کرد. الان ۱۴۰۰ سال پیش نیست.
قواعد فرق کرده است اما مسائلی فرا تاریخ و فرازمانی اند. از آن جمله است پایداری بر یک سری اصول در رفتار سیاسی. این چیزی ست که دقیقا اصلاح طلبان ندارند. به رفتار خاتمی و خاتمی چی‌ها به عنوان گل سرسبدشان نگاه کنید. از ۷۶ تا حالا در حال عقب نشینی اند. یکی از دوستان چه خوب گفت که اصلاحات به این معنا، یعنی مرگ تدریجی.
خیلی خوب می شود اصلاح طلبان که قائل به روایتی قریق از اسلام سیاسی هستند، حداقل کردار و گفتار حسین بن علی را یک بار دیگر مرور و مطالعه کنند. رفتار حسینی رفتار امثال میرحسین است نه رفتار امثال خاتمی. خواهشا نگویند شما بازی سیاست را نمی شناسید. نمی دانم چرا هرکس در رفتار سیاسی اصول و بنیانی نداشته باشد در ایران می شود سیاستمدار واقعی و زرنگ. نه رفقا! آدمهای بی‌اصول در سیاست شیادان سیاسی هستند نه فعالان سیاسی.
علیرضا کیانی
۱۷ آبان ۱۳۹۲
No comments:
Post a Comment